Η ωδή ενός αστροναύτη.

Η ωδή ενός αστροναύτη.

(Το ποίημα έγραψε η Γρηγοριάδου Αναστασία του 5ου ΓΕΛ Κατερίνης. Η  Αναστασία  ήταν μαθήτρια του σχολείου μας).

Το σπίτι μου τώρα είναι κοντά σ’ένα αστέρι.

όσο φωτίζει εκείνο φωτίζω και εγώ.
Όσα και αν γύρισα μέρη
το πιο παράξενο είναι το μέρος που ζώ.


Εδώ ο Ήλιος μοιάζει,
σαν φωτεινή αναλαμπή
και η καρδια μου φτερουγιζει
όταν τον βλέπει σαν τρελλή.

Πίσω μου άφησα πολλά
και από το παράθυρο κοιτώ
βλέπω την Γή και πάνω της αυτά
που έμαθα να αγαπώ.

Είχα μια πατρίδα, μια γειτονιά
κάπου εκεί στη γαλανή ομορφιά.
Είχα μια αγάπη, μια σχέση τρυφερή
άραγε με θυμάται και αυτή;

Πείτε σε αυτούς που έμειναν πίσω
πως κάθε μέρα τους κοιτώ
από ψηλά όταν περνάω
κάνεναν εγώ πια δεν ξεχνώ.

Πείτε τους να προστατεύουνε την φύση
ίσως τους μοιάζει φτωχική
μα από μακριά σαν την κοιτάξουν
δεν θα θελήσουν να χαθεί.

Είναι μικροί να ξέρουν
και όλοι να ξέρετε πως είστε μικροί
από ψηλά δεν ξεχωρίζει
καμία ανθρώπινη φυλή.

Είμαι εδώ κοντά στα αστέρια

φωτίζω όταν φωτίζουν και αυτά
και με τα δυο φτωχά μου χέρια

χαιρετώ την ζωή που μπροστά μου κυλά